Mont Blanc 4810 m

Als je in Geneve woont en van de bergen houdt, dan kan de Mont Blanc je niet ontgaan. Vele tripjes naar Chamonix en vele klettersteigen gaven een mooi uitzicht op die enorme witte reus. Deze legendarische berg moest en zou dus een keer beklommen worden.

In 2009 was er vanuit een aantal collega’s een gehaaste poging gedaan om de berg te beklimmen via de normaalroute. Na een acclimatisatie van slechts 2 dagen, werd een toppoging gedaan. Al bij 4050 meter keerden beiden touwgroepen rechtsomkeert, vanwege verschijnselen van hoogteziekte. In 2010 wilden we dit anders aanpakken. Met een ploeg van 4 waren we van plan om de Mont Blanc te bedwingen, maar met een goede voorbereiding. Allereest werd de Wildstrubel beklommen, daarna werden met onze gidsen de gletsjers rondom Aquille du Tour verkend en technieken bijgespijkerd. Zo kwam onze topdag er snel aan!

We kozen ervoor om de Mont Blanc te beklimmen via de trois Monts route. Deze loopt via de Mont Blanc de Tacul en de Mont Maudit. De route start vanaf de Refuge de Cosmique, welke in de buurt van de Aquille du Midi ligt. Op een hoogte van 3500 meter een vrij onaangename plek om de nacht door te brengen door gebrek aan zuurstof. Na een warme hap was het bedtijd om half 9. De wekker werd gezet om 00.30. Na enkele onrustige uren half wakker en half in slaap, klonk het alarm vreemd genoeg als zeer welkom. De beklimming waar we naar uitkeken, maar ook tegenop zagen, kon beginnen. Na enkele droge korstjes en een paar bakken oploskoffie trokken we onze stijgijzers aan.

De eerste stijging vond plaats in volledige duisternis. Geen woord, geen geluid, alleen het kraken van de sneeuw bij het zetten van de volgende stap. Langzaam maar zeker werden de flanken van Mont Blanc du Tacul beklommen.

Langzaam kwam het daglicht achter de wolken tevoorschijn. Helaas bleek het weer volgens de voorspelling uit te komen, veel wolken en wind, zonder enig uitzicht op al het moois om ons heen. Na de Tacul vervolgde de tocht zich langs vele serracs om vervolgens de weg weer omhoog te vinden naar de Mont Maudit, Het meest technische gedeelte van de tocht volgde; een ijswand van 45 graden. Een vast touw maakte deze passage vrij gemakkelijk. Op de top van de Maudit nam de wind toe en konden onze gidsen het pad niet meer terugvinden. Door de harde wind waren de voetsporen verdwenen. Door een wit niemandsland baande we met onze 2 touwgroepen een weg naar voren.. totdat… uit het niets de grond onder onze voeten wegzakte. We bleken op het midden van een ijsbrug op een gletsjerspleet te staan die onder ons gewicht ineen stortte. Uit een reflex sprongen we opzij. Ons touw stond strak. De gids was volledig in de spleet verdwenen. Na een minuut kwam een vrolijk gezicht naar boven, die ons adrenalinepijl enigszins deed zakken. De gids vertelde later dat dit de eerste keer in zijn carrière was dat hij in een spleet verdween.

Het laatste en zwaarste stuk van de tocht kwam eraan. De laatste loodjes: de aanloop naar de top van de Mont Blanc. Nog 300 hoogtemeters met ijle lucht maakte dit een ware beproeving. Na iedere 10 stappen even stoppen om als een vis op het droge naar adem te happen. Dit gedeelte van de tocht leek eindeloos te duren. Maar na alle energie te geven, kwamen we rond 8.00 bij de top aan! Helaas maakte de harde wind en de wolken ons verblijf niet heel prettig. Na enkele knuffels en felicitaties werd de terugtocht snel ingezet.

Een vrij soepele afdaling zorgde voor een aankomst bij de Cosmique hut rond 12 uur. De zwaartekracht deed zijn werk en zorgde voor veel genieten van het eeuwige sneeuwlandschap.

De laatste horde die genomen moest worden, was de klim van de Refuge de Cosmique naar Aquille du Midi. De beklimming van 350 hoogtemeters is normaal gesproken een eitje, maar onze vermoeide lichamen waren eigenlijk niet meer op deze klim voorbereid. Als slakken baanden we ons een weg naar de lift. Langzamer dan de laatste meters van de Mont Blanc werd de laatste horde overwonnen. Misselijk van de vermoeidheid en opgelucht en blij dat ons doel was behaald, wurmden we ons door hordes Chinezen en Japanners die ons aanstaarden als helden. Gelukkig kregen we voorrang bij een lange wachtrij en konden we snel met de lift naar beneden om bij te komen en na te genieten van ons mooie avontuur.